H ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΦΕΡΡΑΡΑΣ-ΦΛΩΡΕΝΤΙΑΣ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ (ΙΟΥΝΙΟΣ 2023)

 

ΜΕΡΟΣ Ζ-

Έρευνα:  πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Αθανασίου (χημικός)

Απαραίτητα ιστορικά στοιχεία

Η Σύνοδος Φερράρας-Φλωρεντίας(1438-1439)είναι πιθανόν και η τελευταία σοβαρή προσπάθεια για την ένωση  των Ρωμαιοκαθολικών με ην Ορθόδοξη Εκκλησία με πρωτοβουλία συνήθως είτε του αιρεσιάρχη πάπα από την μια είτε του Βυζαντινού Αυτοκράτορα από την άλλη. Ο καθένας είχε τα δικά του κίνητρα και λόγους. Ο πάπας για να συγκεντρώσει όλη την εξουσία στο πρόσωπο του χωρίς φυσικά την παραμικρή υποχώρηση σε δογματικά θέματα από μέρους του και ο εκάστοτε Βυζαντινός Αυτοκράτορας από την άλλη ο οποίος για να αποκρούσει τους κινδύνους που απειλούσαν την αυτοκρατορία του ήθελε την στήριξη των Λατίνων.  Φυσικά οι αντιδράσεις του πληρώματος της Εκκλησίας ήταν πάντα έντονες οπού κλήρος και λαός της πίστεως φρουρός.
Μια τέτοια προσπάθεια αποφασίστηκε από τον πάπα Ευγένιο Δ' και τον αυτοκράτορα Ιωάννη Η' Παλαιολόγο. Έτσι τον Απρίλιο του 1438 ξεκίνησαν οι προκαταρκτικές συζητήσεις της ενωτικής αυτής συνόδου.
Μαζί με τον αυτοκράτορα ήταν ο Πατριάρχης Κων/πόλεως Ιωσήφ οι εκπρόσωποι των πατριαρχείων της Ανατολής μητροπολίτες Εφέσου Μάρκος ο Ευγενικός,Ηρακλείας Αντώνιος και Σάρδεων Διονύσιος. Επίσης ο Νίκαιας Βησσαρίων,ο μητροπολίτης Ρωσίας Ισίδωρος,ο Μονεμβασιάς Δωρόθεος και πολλοί μοναχοί και ιερομόναχοι. Επίσης ο αδελφός του αυτοκράτορα Δημήτριος.
Από την αρχή φάνηκε το μάταιο των προσπαθειών. Τα επιχειρήματα του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού σχετικά με την προσθήκη του Filioque ήταν αποστωμοτικά. Αρκούσε η απαγόρευση της Γ' Οικουμενικής Συνόδου κάθε προσθήκης ή μεταβολής στο σύμβολο της Πίστεως.
Και τότε άρχισαν οι πονηριές από πλευράς των παπικών.Αρνούμενοι να εξαλείψουν την παράνομη προσθήκη στο Σύμβολο της Πίστεως μετέφεραν τις θεολογικές συζητήσεις στην πόλη της Φλωρεντίας αφου δελέασαν τον αυτοκράτορα με παροχή πλοίων και χρημάτων.Επίσης οι διαρροές υπέρ της ενώσεως από τους Νίκαιας Βησσαρίων και Ρωσίας Ισίδωρο ευνόησε τους παπικούς ετσί ώστε να παρακάμψουν τις συζητήσεις σχετικά με την προσθήκη του Filioque και αφου ο αυτοκράτορας απομόνωσε τον Εφέσου Μάρκο και τον Ηρακλείας Αντώνιο έδωσε τα ηνία των διαλόγων στον Βησσαρίων και στον Ισίδωρο.
Ο πάπας ήταν αποφασισμένος να μην αφήσει την ορθόδοξη αντιπροσωπία να επιστρέψει εάν δεν γινότανε η ένωση. Έτσι μετά από πολλές υποχωρήσεις οι ορθόδοξοι ενέδωσαν στο filioque,στα άζυμα στο καθαρτήριο πυρ και στο παπικό πρωτείο. Τον όρο της ενώσεως τον υπέγραψαν δεκαοχτώ Έλληνες αρχιερείς και έντεκα κληρικοί.Δεν υπέγραψαν ο Άγιος Μάρκος καθώς και οι επίσκοποι Σταυρουπόλεως και Ιβηρίας.

 

Η Σύνοδος Φερράρας-Φλωρεντίας στο Κείμενο της Αλεξάνδρειας

 

1.17. Ἡ σύνοδος τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας (1438–1439) συγκλήθηκε, ἐνῶ συνεδρίαζε ἀκόμη ἡ κονσιλιαριστικὴ σύνοδος τῆς Βασιλείας (1431–1449), ποὺ εἶχε ἀπορριφθεῖ ἀπὸ τὸν Πάπα Εὐγένιο Δ΄ (1431–1447). Καὶ οἱ δύο ἀντιμαχόμενες δυτικὲς πλευρές εἶχαν προσκαλέσει τὸν αὐτοκράτορα καὶ τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, ἀλλὰ, ἀκολουθώντας τὴν ἀρχὴ τῆς πενταρχίας, ὁ αὐτοκράτορας καὶ ὁ Πατριάρχης ἀποφάσισαν νὰ μὴν πᾶνε στὴ Σύνοδο τῆς Βασιλείας ἀλλὰ στὴ Φερράρα, καὶ μετὰ στὴ Φλωρεντία, ὅπου βρισκόταν ὁ πάπας. Εἶναι, ἐπίσης, ἀλήθεια ὅτι, ὑπὸ τὴν πίεση τῶν Ὀθωμανῶν καὶ τὴν ἀνάγκη στρατιωτικῆς ἐνίσχυσης, ὁ αὐτοκράτορας καὶ ὁ Πατριάρχης ἀναγνώριζαν ὅτι ὁ πάπας ἦταν σὲ θέση νὰ ἐξασφαλίσει δυτικὴ βοήθεια ὑπὲρ τῆς Κωνσταντινούπολης.

Ἡ σύνοδος ἀσχολήθηκε μέ τά θέματα διαφωνίας ποὺ εἶχαν ἀνακύψει ἀνάμεσα στὶς δύο Ἐκκλησίες, εἰδικότερα: τὸ Filioque, τὴ χρήση ἀζύμων στὴν Εὐχαριστία, τὸ καθαρτήριο, τὴν μετὰ θάνατον θεωρία τοῦ Θεοῦ, καὶ τὸ παπικὸ πρωτεῖο. Ἡ βούλλα τῆς ἕνωσης, Laetentur coeli (1439), μὲ μιὰ σημαντική βιβλικὴ εἰσαγωγή, ὑμνοῦσε τὸν Χριστὸ ὡς τὴν κεφαλὴ καὶ τὸν ἀκρογωνιαῖο λίθο τῆς ἐπανενωμένης Ἐκκλησίας.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ.Η Σύνοδος της Βασιλείας (1431- 14377) ευνόησε τις προσπάθειες αναμόρφωσης της Καθολικής Εκκλησίας, και εξέδωσε μια σειρά διαταγμάτων που περιόριζαν την παπική εξουσία και προσπαθούσαν να αναβιώσουν τις συνοδικές λειτουργίες της πρώτης δυτικής εκκλησίας. Σφοδρός αντίπαλος αυτών των προσπαθειών ήταν ο Πάπας Ευγένιος Δ΄. Όταν η Σύνοδος της Βασιλείας κατέστη άκαρπη εξαιτίας των αντιμαχιών, και οι δυο πλευρές, Πάπας και Συμβούλιο της Συνόδου αναζήτησαν νέους τρόπους υπεροχής. Ο Πάπας, αποκήρυξε τη Σύνοδο της Βασιλείας, (η Σύνοδος αυτή δεν αναγνωρίζεται από την Καθολική Εκκλησία μέχρι σήμερα) και διακήρυξε νέα σύνοδο στη Φερράρα, με τους Επισκόπους που του έμειναν πιστοί.

Οι διαφωνούντες επίσκοποι αναζήτησαν την προστασία του Γάλλου βασιλιά, ο οποίος συγκάλεσε για αυτό τον σκοπό ένα Εθνικό συμβούλιο που διέταξε να συνέλθει στη Μπουρζ τον Μάιο του 1438. Στις 7 Ιουλίου 1438, ο βασιλιάς εξέδωσε το διάταγμα, Caroli Septimi Frankorum Regis Pragmatica Sanctio, στην οποίο αποδέχτηκε τις αποφάσεις του Εθνικού συμβουλίου της Γαλλίας και διέταξε την τήρησή τους. Ουσιαστικά περιέχει τις αρχές της υπεροχής μιας οικουμενικής συνόδου έναντι του Πάπα, της τακτικής διεξαγωγής γενικών συνόδων και του περιορισμού των παπικών επιφυλάξεων και απαιτήσεων φόρου.

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ ΣΤΗ "ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ" ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ...

 Πού καταντήσαμε,σεβαστοί πατέρες και αδελφοί ως ποιμένες και ως ποίμνιο; Πώς κατάντησε έτσι η Εκκλησία ως προς το ανθρώπινο μέρος; 

 "ἱνατί καθεῖλες τὸν φραγμὸν αὐτῆς καὶ τρυγῶσιν αὐτὴν πάντες οἱ παραπορευόμενοι τὴν ὁδόν; 14 ἐλυμήνατο αὐτὴν ὗς ἐκ δρυμοῦ, καὶ μονιὸς ἄγριος κατενεμήσατο αὐτήν";

Ἀπὸ τὶς περὶ μολυσμοῦ δημοσιεύσεις τοῦ π. Εὐθύμιου τρικαμηνᾶ

 

Πάντοτε λοιπόν, ὅταν ὁμιλοῦμε γιά μολυσμό τῶν Ἁγίων, ἐννοοῦμε τήν ἰδική μας βέβηλο συμμετοχή καί ἔνοχο προαίρεσι καί ὄχι, αὐτά καθ’ ἑαυτά τά ἅγια, ὅτι βεβηλώνονται ἤ μολύνονται μέ βασική ἔννοια σάν μόλυνσι ὅτι αὐτή μεταδίδεται σέ ὅλους τούς συμμετέχοντας, ἔστω καί ἄν διαφωνοῦν ἤ ἔχουν Ὀρθόδοξο φρόνημα.

http://www.paterikiparadosi.blogspot.gr/2014/09/blog-post_18.html#more

Ὁ Χριστός βεβαίως εἶναι ἀπαθής καί δέν μολύνεται, οὔτε ὅταν τόν βλασφημοῦμε, οὔτε ὅταν τόν κοινωνοῦμε ἀναξίως, οὔτε ὅταν μνημονεύομε στή Θ. Λειτουργία αἱρετικό Ἐπίσκοπο.

Ἡ μόλυνσις λοιπόν αὐτή ἔχει δύο ἔννοιες.

Πρῶτον ὅτι διά τῆς μνημονεύσεως τοῦ αἱρετικοῦ Ἐπισκόπου ἀσεβοῦμε εἰς τό μυστήριο..., καί δεύτερον μολυνόμεθα ἐμεῖς πού μετέχουμε (ἐν γνώσει μας) διότι ταυτιζόμεθα μέ τήν πίστι τῆς ὁρατῆς κεφαλῆς, δηλαδή τοῦ Ἐπισκόπου.

http://www.paterikiparadosi.blogspot.gr/2014/08/blog-post_3.html

 

Kατ’ ἀρχάς πρέπει νά ἀναφέρωμε ὅτι τά χωρία Ἰωάν. 6, 53-58 καί τά παρόμοια, τά ὁποῖα ὁμιλοῦν γιά τό ὅτι, ἄν δέν κοινωνήσωμε τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ, δέν ἔχομε ζωή καί δέν σωζόμεθα, ἰσχύουν μόνον ἐφ’ ὅσον δυνάμεθα νά μετέχωμε εἰς τά μυστήρια καί ἀπό Ὀρθόδοξες πηγές. Καθ’ ὅσον τά μυστήρια δέν λειτουργοῦν μαγικά εἰς τρόπον ὥστε, ὅποιος κοινωνεῖ, αὐτομάτως ἁγιάζεται ἤ θεοποιεῖται, ἀλλά χρειάζεται καί ἡ σωστή προσέλευσις, διότι σύμφωνα μέ τόν Ἀπ. Παῦλο(Α΄Κορ.11,27-30) λειτουργοῦν ἐν ἐναντίᾳ περιπτώσει καί ἀρνητικά καί ἐπιφέρουν κατάκρισι, κόλασι καί πολλές φορές ἀκόμη καί σωματικό θάνατο. Ἐδῶ λοιπόν ἰσχύει ὁ νόμος τῆς προαιρέσεως, δηλαδή μέ ὅ,τι προαίρεσι προσέλθης, τόση χάρι θά πάρης, ἄν δέ εἶναι κακή ἡ προαίρεσις ἤ ἀδιάφορη ἤ τυπολατρική κλπ., τότε προσερχόμενοι στή Θ. Κοινωνία παίρνομε κατάκρισι.

Η διδασκαλία και η πρακτική της Αποτείχισης του Αγίου Θεοδώρου Στουδίτου (ιερομ.π.Ευθυμίου Τρικαμηνά)

Παλιότερο κείμενο αλλα πάντα επίκαιρο.

 

Πρόσφατα, καί συγκεκριμένα στίς 15/4/2013, ἔγινε ἀπό τόν ἀναπληρωτή καθηγητή τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Βασ. Τσίγκο μία εἰσήγησι στήν ἱερατική σύναξι τοῦ Βόλου μέ θέμα: «Κοινωνία τῶν πιστῶν μέ τήν Ἐκκλησία καί τόν Ἐπίσκοπο ἢ διακοπή της χάριν τῆς ἀλήθειας; Τό παράδειγμα τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου ἔναντι τῶν προκλήσεων τῶν καιρῶν μας».

Ἡ ἐπιλογή τοῦ θέματος, ἡ ἐπιλογή τοῦ προσώπου πού ἔκανε τήν εἰσήγησι, καθώς καί ἡ χρονική αὐτή περίοδος τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πού διερχόμεθα, ἦταν ἀσφαλῶς κατάλληλα, εἰς τρόπον ὥστε νά διατηρήση ὁ παμπόνηρος Ἐπίσκοπος κ. Ἰγνάτιος τό ἱερατεῖο του σέ πειθαρχία, προκειμένου νά ἔχη ―κατά τό δή λεγόμενο― ἥσυχο τό κεφάλι του στήν περαιτέρω ἐξέλιξι τῆς αἱρέσεως.

Δέν θά εἶχα τήν πρόθεσι νά ἀσχοληθῶ μέ τήν ὑπόθεσι αὐτή, ἐπειδή εἶναι πολλά αὐτά πού πιστεύει καί πράττει ὁ Ἐπίσκοπος κ. Ἰγνάτιος (τά ὁποῖα ἀδιαμφίσβητητα τόν κατατάσσουν στόν κατάλογο τῶν συγχρόνων ἀρχηγῶν τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ) ἄν, ἀφ’ ἑνός μέν δέν ὑπῆρχε κατάφωρη διαστρέβλωσι τῆς ἀληθείας, σχετικά μέ τό θέμα τῆς ἀποτειχίσεως τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου καί, ἀφ’ ἑτέρου, ἄν δέν εἶχα ἀσχοληθῆ ἐπισταμένως μέ τό θέμα αὐτό. Ἡ ἐνασχόλησίς μου λοιπόν μέ αὐτήν τήν ὑπόθεσι μοῦ ἐπιβάλλει νά καταθέσω τίς ἀπόψεις μου, τίς ὁποῖες θά προσπαθήσω νά κατοχυρώσω ἀπό τά ἴδια τά λόγια καί τά ἔργα τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ὥστε νά φανῆ ἡ ἀλήθεια καί νά μήν ἔχωμε συνειδησιακά προβλήματα γιά τό δέον γενέσθαι εἰς τήν περίοδο τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πού διερχόμεθα.

Κατ’ ἀρχάς πρέπει νά ἀναφέρω ὅτι ὅταν συνέγραψα τό βιβλίο μέ τίτλο «Ἡ Ἀντιμετώπισις τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κατά τόν ὅσιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη ―Ἡ διακοπή τῆς μνημονεύσεως», μεταξύ τῶν ἄλλων εἰς τούς ὁποίους τό ἀπέστειλα, πρός ἐνημέρωσι καί καλοπροαίρετη κριτική, ἦταν καί ὁ καθηγητής κ. Βασ. Τσίγκος. Αὐτό τό ἔπραξα γνωρίζοντας ὅτι καί αὐτός ἔχει ἀσχοληθῆ εἰδικά μέ τόν ὅσιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη καί τά συγγράμματά του, πλήν ὅμως, τά συμπεράσματα τά ὁποῖα ἐξήγαγε εἰς τήν διδακτορική διατριβή του ἦταν τελείως ἀντίθετα ἀπό αὐτά πού ἐπαρουσίαζα στό βιβλίο πού τοῦ ἀπέστειλα.

Εἰς τά βασικά καί οὐσιώδη θέματα π.χ. τῆς ἀποτειχίσεως, τῆς διακοπῆς τῆς μνημονεύσεως, τοῦ σχίσματος, τῆς αἱρέσεως, τῆς Ἐκκλησίας κλπ. ὑπῆρχε, κατά τήν γνώμη μου, οὐσιώδης καί ἐκ διαμέτρου διαφορά μεταξύ τοῦ ὁσίου Θεοδώρου καί τοῦ καθηγητοῦ κ. Β. Τσίγκου. Ἀκόμη καί τά ἁπλά λόγια τοῦ συγχρόνου γέροντος Παϊσίου, τά ὁποῖα ἀνέφερε καί εἰς τήν διδακτορική διατριβή του καί εἰς τήν εἰσήγησί του στήν ἱερατική σύναξι τοῦ Βόλου, καί αὐτά δέν ἠδυνήθη ὁ κ. Καθηγητής μέχρι σήμερα νά τά κατανοήση καί δι’ αὐτό προσπάθησε μέ κάθε τρόπο νά ἀποδείξη, ὅτι δῆθεν ὁ ὅσ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης δέν ἀποτειχίσθηκε, δέν διέκοψε τήν μνημόνευσι λόγῳ τῆς μοιχειανικῆς αἱρέσεως καί, βεβαίως, κατ’ αὐτόν τόν τρόπο δέν ἔκανε σχίσμα εἰς τήν Ἐκκλησία καί δέν ἐξῆλθε ἀπό αὐτήν. Διαφαίνεται δέ καθαρά ὅτι θεωρεῖ τήν Ἐκκλησία Ἐπισκοποκεντρική καί ὄχι Χριστοκεντρική καί ὡς ἐκ τούτου ἡ ἀπόσχισις ἀπό τόν Ἐπίσκοπο σημαίνει, γιά τόν κ. καθηγητή, ἔξοδο ἀπό τήν Ἐκκλησία, δημιουργία σχίσματος κ.τ.τ.

«Mήπως ὁ διάβολος κάνει διακοπές, γιατί τὸ ἔργο του τὸ ἔχουν ἀναλάβει οἱ ἐπίσκοποι;»

 

Δεν μας έφτανε ο Κασσελάκης έχουμε και τον Γενίτσαρο....

Τὰ ἐγκαίνια τῆς «Ἀμερικανικῆς Γωνιᾶς» στὴν Δημοτικὴ Βιβλιοθήκη τοῦ Πειραιᾶ ἐτέλεσε ἐχθές, τὴν Δευτέρα, ὁ «Στῦλος τῆς Ὀρθοδοξίας» παρουσία τοῦ ἕτερου «Στύλου τῆς Ἀστερόεσσας» στὸ Ψευτορωμέϊκο ἀλλὰ καὶ τοῦ ἐντιμότατου Μεγάλου Εὐεργέτη τῆς τοπικῆς ΔΕΚΟ («Μητρόπολη Πειραιῶς»).

Στὸν χαιρετισμό του ὁ «Στῦλος» ὑπογράμμισε ὅτι «οἱ δεσμοὶ Ἑλλάδας-ΗΠΑ εἶναι ἱστορικοὶ καὶ ἄρρηκτοι», «ἔχουν σφυρηλατηθεῖ ἐπάνω στὸ ἀμόνι τοῦ χρόνου, τῆς ἱστορίας καὶ τῆς παράδοσης» καὶ «στηρίζονται πάνω σὲ δεσμοὺς ἀγάπης (ἄχ αὐτὴ ἡ ἀγάπη!), ἀλληλοεκτίμησης καὶ σεβασμοῦ».

 Ἀναφερόμενος δὲ στὸν πρέσβη τῶν ΗΠΑ τὸν χαρακτήρισε «ἕνα ἐξαίρετο τέκνο τῆς πατρίδος μας ἐκπροσωπεῖ τὴν μεγάλη αὐτὴ χώρα στὴν κοινή μας γενέτειρα».

 Ἀνεπιβεβαίωτες πληροφορίες ἀναφέρουν ὅτι μετὰ τὴν τελετὴ ὁ «Στῦλος» ἐπετίμησε (πάντα ἀγαπητικῶς) τὸν Πρέσβη τῶν ΗΠΑ γιὰ τὴν ἀμέριστη στήριξη ποὺ παρέχει στὴν θρησκεία τοῦ οὐρανίου τόξου, ἐνῷ στὸν Μέγα Εὐεργέτη τόνισε (πάντα μὲ ἀγαπητικὸ ὕφος) ὅτι «εἶναι εὐκολότερο νὰ περάσει μία καμήλα ἀπὸ τὴν τρύπα μιᾶς βελόνας, παρὰ πλούσιος νὰ εἰσέλθει στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ».

 Κύκλοι ὀρθοφρονοῦντων ἐκκλησιαστικῶν ποὺ θέλουν νὰ διατηρήσουν τὴν ἀνωνυμία τους σχολιάζοντας τὴν τελετὴ τόνισαν ὅτι δὲν συντρέχει κανένας λόγος ἀνησυχίας, ἀφοῦ ἡ «Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος» διατηρεῖ ἀλώβητο τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημά της τοὐλάχιστον μέχρι Δευτέρας Παρουσίας, ἐπειδὴ οἱ Ἐπίσκοποί της ἔχουν ἄρρηκτη ἀποστολικὴ διαδοχή.

 Σὲ σχόλιο ποὺ τοὺς ζητήθηκε γιὰ τοὺς σκανδαλισμένους πιστοὺς ποὺ σκέπτονται (ἁμαρτωλῶς) ὅτι οἱ «Στῦλοι» τοὺς κοροϊδεύουν μπροστὰ στὰ μοῦτρα τους, ἀφοῦ τόνισαν ὅτι ὅλες οἱ ἐξουσίες, ἐφόσον ὑφίστανται δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἔχουν τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, προειδοποίησαν μὲ νόημα ὅτι ὅποιος φεύγει ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς ΔΕΚΟ τοῦ Γενικοῦ Διευθυντῆ τοῦ Σύμπαντος ΑΕ εἶναι αἱρετικὸς ζηλωτὴς ποὺ σίγουρα θὰ καεῖ στὴν κόλαση.

 Στὸ ἐρώτημα «μήπως ὁ διάβολος κάνει διακοπές, γιατί τὸ ἔργο του τὸ ἔχουν ἀναλάβει οἱ ἐπίσκοποι;» ἀπάντησαν ὅτι «ἀκριβῶς αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἀποδεικνύει ξεκάθαρα ὅτι οἱ Ἐπίσκοποι -καὶ εἰδικὰ οἱ «Στῦλοι»- ὀρθοτομοῦν τὸν λόγο τῆς ἀλήθειας, ἀφοῦ ἔχουν καταφέρει νὰ στείλουν τὸν διάβολο σὲ διακοπές».

 Το ένζυμο

=========================

---

Κατά γ. Νικήτα Παντοκρατορινού για τις εκκλησιολογικές του αιρέσεις και την συκοφάντηση του Αγ. Γρηγορίου Παλαμά

• του Αγαθόνικου

Σε ομιλία του για τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά ο Αγιορείτης γέρων διαστρέφει την εκκλησιαστική μας ιστορία και εκμεταλλεύεται το κύρος του Αγίου, για να προωθήσει τις αιρέσεις του

Πρόλογος

Ο γ. Νικήτας, ιερομόναχος της Ι. Μ. Παντοκράτορος του Αγίου Όρους και υπέρμαχος των σχισματικών της Ουκρανίας, μίλησε στην Μητρόπολη Κιτίου στην Κύπρο με θέμα “Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς και Εκκλησιαστικό Φρόνημα”. Ούτε λίγο ούτε πολύ ο γ. Νικήτας παρουσίασε τον βίο του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά χαλκευμένο και χρησιμοποίησε, ως μη όφειλε, το κύρος του ονόματος του Αγίου, για να υποστηρίξει τις δικές του αιρετικές εκκλησιολογικές θέσεις.

Η κατηγορία εναντίον ενός Αγιορείτη ιερομονάχου, ότι χρησιμοποιεί ψεύδη και αλλοιώνει ιστορικά δεδομένα με σκοπό να υποστηρίξει αιρέσεις, δεν είναι κάτι το απλό. Έχοντας λοιπόν την ευθύνη της απόδειξης αλλά και με σεβασμό προς την μονή της εγκαταβιώσεώς του, την οποία επισκεπτόμουν συχνότατα επί έτη κατά την περίοδο της νεότητός μου, θα επισημάνουμε πρώτα τις ιστορικές ανακρίβειες και τις βολικές παρασιωπήσεις τις οποίες μετέρχεται ο γ. Νικήτας, και στο επόμενο άρθρο θα ακολουθήσει ο σχολιασμός των εκκλησιολογικών θέσεών του.

Ιστορικές ανακρίβειες και παρασιωπήσεις

1. Ο Άγιος Γρηγόριος δεν κλήθηκε στη Θεσσαλονίκη από τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης

Ο γ. Νικήτας αναφερόμενος στην κλήση του αγιορείτη ιερομονάχου Γρηγορίου Παλαμά στη Θεσσαλονίκη προς αντιμετώπιση του Βαρλαάμ του Καλαβρού λέει τα εξής: “Και επειδή δεν υπήρχε κάποιος από τους Ορθοδόξους να αντικρούσει τα επιχειρήματά του, οι μοναχοί εκεί, με τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ισίδωρο αποφάσισαν εν Συνόδω (sic), (διότι το σύστημα της εκκλησίας είναι συνοδικό, όπως θα δούμε παρακάτω) να παρακαλέσουν τον Γρηγόριο να μεταβεί στην Θεσσαλονίκη, για να δώσει χέρι βοηθείας στους εκεί πατέρες και να υπερασπιστεί την μητέρα Εκκλησία, τώρα που κινδύνευε από τις αιρετικές διδασκαλίες”.

Δυστυχώς για τον γ. Νικήτα, ούτε ο Ισίδωρος ήταν Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, ούτε προκύπτει από τις πηγές ότι ο τότε Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης είχε κάποια άμεση εμπλοκή στην πρόσκληση του Γρηγορίου. Ο Ισίδωρος1, στον οποίο αναφέρεται ο γ. Νικήτας, ήταν ιερομόναχος, μαθητής του Αγίου Γρηγορίου του Σιναΐτου και του ιερομονάχου Γρηγορίου Παλαμά, ο οποίος τον χειροτόνησε διάκονο στο Άγιο Όρος. Λόγω βαρβαρικών επιδρομών ο μοναχός Ισίδωρος αναγκάστηκε να επιστρέψει στην πατρίδα του Θεσσαλονίκη, όπου συνδέθηκε με άλλους λόγιους μοναχούς της πόλης, μεταξύ των οποίων ο Ιγνάτιος Καλόθετος, ο Ιωσήφ Καλόθετος, ο Δαβίδ Δισύπατος, ο Λουκάς.