قلبی از جنس سنگ

 مرد مسنی به همراه پسر بیست ساله‌اش در قطار نشسته بود .

در حالی كه مسافران در صندلی‌های خود نشسته بودند ، قطار شروع به حركت كرد .

به محض شروع حركت قطار پسر بیست ساله كه كنار پنجره نشسته بود پر از شور و

هيجان شد ، دستش را از پنجره بيرون برد و در حالی كه هوای در حال حركت را با

لذت لمس می كرد فرياد زد : پدر نگاه كن درخت‌ها حركت می كنن .

مرد مسن با لبخندی هيجان پسرش را تحسين كرد . كنار مرد جوان ، زوج جوانی

نشسته بودند كه حرف‌های پدر و پسر را می شنيدند و از حركات پسر جوان كه مانند

يك كودك ۵ ساله رفتار می كرد ، متعجب شده بودند .

ناگهان جوان دوباره با هيجان فرياد زد : پدر نگاه كن درياچه ، حيوانات و ابرها با

قطار حركت می كنند ، زوج جوان پسر را با دلسوزی نگاه می ‌كردند .

باران شروع شد چند قطره روی دست مرد جوان چكيد .

او با لذت آن را لمس كرد و چشم‌هايش را بست و دوباره فرياد زد :

پدر نگاه كن باران می ‌بارد ،‌ آب روی من چكيد .

زوج جوان ديگر طاقت نياورند و از مرد مسن پرسيدند : ‌

چرا شما برای مداوای پسرتان به پزشك مراجعه نمی‌كنيد ؟

مرد مسن گفت : ما همين الان از بيمارستان بر می ‌گرديم .

امروز پسر من برای اولين بار در زندگی می ‌تواند ببيند .

       شــب یـلــــدا کـــه رفـتــــم ســــوی خانـه             

                                گــرفـتــــم پــرتـقـــــال و هـنــــدوانـــــــه

       خــیــار و سـیـب و شـیـــریـنـــی و آجـیـل             

                                دوتــــا جـعـبـــــه انـــــــار دانــــه دانـــــه

       گـــــز و خــربـوزه و پـشـمک کــــه دارم              

                                زهــــــر یـک خـاطــراتـی جــــاودانــــــه

       شـب یـلــــدا بــــــوَد یــا شــــــام یـغـمـــــا             

                                و یـــا هـنـگـــام اجــــــــــرای تــــــرانـــه

       بــه گـوشـــــم مـی رسد از دور و نزدیـک            

                                نــــــوای دلـکـــــــش چـنــگ و چــغــانــه

       پــس از صـــرف طـعــام و چــای و میــوه            

                                تـقــاضـــا کـــــــردم ازعــمّـــــه سـمــــانـه

       کـــــــه ازعـهـد کهـــــــن بــا مــا بگــــویـد           

                                هـــــم از رســـم و رســــــــوم آن زمـــانـه

       چـه خـوش می گفت و ما خـوش می شنیدیم   

                                پـس از ایـشـــان مــــرا گـل کــــــرد چـانـه

       نـمــــی دانــم چـــــــرا یـک دفـعــــــه نــام           

                                “جـنـیـفـر لــــوپـز” آمــــــد در مـیــــانــــه

       عـیـــالـم گـفـت : خـــواهــــان مـنـی تــــــو             

                                و یـــا خــــواهـــان آن مـســــت چـمـــانه ؟

       بــه او بـا شــــور و شـــوق و خـنــده گـفتم            

                                عـزیـزم بــــا اجـــــازه ، هـــــــر دُوانـــــه

       نــمـــــی دانـــی چــــه بـلـوایــــی به پا شد           

                                از آن گـفـتــــار پــــاک و صـــادقـــانــــــه

       بـــه خـــود گـفتـم که ” بانی ” این تو بودی          

                                کـــه دسـت هـمـســـرت دادی بـهــــانـــــــه

       خـلاصــــه آن چـنــــان آشـــوب گـردیـــــد          

                                کــــه از تــرســـم بـــرون رفـتـم ز خـانـــه

       ز پـشـــت در زدم فــریـــاد و گـفـتــــــــم :           

                                “مــدونـا” هـم کـنــــارش ، هــر سـه وانــه

       و آن شـب در بــــه روی مـــــن نـشـــد باز            

                                شــــدم چـــون مـــــرغ دور از آشـیــــانــه

       شـب جـمـعـــــــه بــــــرای او نـوشـتـــــــم             

                                نــدامـــــت نــــــامـــه ، امّـــــــا مـحرمانـه

       نـمـــی دانــــم پـس از آن نــــامــــه دیـگــر             

                                عـیـــالـــم کـینــــه بـا مـن داره یـــــــا نِــــه

       ولـــــــی بـگــــذار بــا صـــد بـــار تـکـرار           

                                بــــگـــویـــم آخـــــریــــن حــــرفـم هـمانـه

کنند که شوهر آنان باشد .

این مرکز ،  پنج طبقه داشت و هر چه که به طبقات بالاتر می رفتند خصوصیات مثبت

مردان بیشتر می شد .

اما اگر در طبقه ای دری را باز می کردند باید حتمأ آن مرد را انتخاب می کردند و اگر

به طبقه ی بالاتر می رفتند دیگر اجازه ی برگشت نداشتند و هرکس فقط یک بار

می توانست از این مرکز استفاده کند .

روزی دو دختر که با هم دوست بودند به این مرکز خرید رفتند تا شوهر مورد نظر

خود را پیدا کنند .

در اولین طبقه ،  بر روی دری نوشته بود :

این مردان ، شغل و بچه های دوست داشتنی دارند .

دختری که تابلو را خوانده بود گفت : خوب ، بهتر از کار داشتن یا بچه نداشتن است

ولی دوست دارم ببینیم بالاتری ها چگونه اند ؟

پس به طبقه ی بالایی رفتند … در طبقه ی دوم نوشته بود :

این مردان ، شغلی با حقوق زیاد ، بچه های دوست داشتنی و چهره ی زیبا دارند .

دختر گفت : هوووومممم… طبقه بالاتر چه جوریه … ؟

طبقه ی سوم :

این مردان شغلی با حقوق زیاد ، بچه های دوست داشتنی و چهره ی زیبا دارند و در

کارهای خانه نیز به شما کمک می کنند .

دختر : وای … چقدر وسوسه انگیر…  ولی بریم بالاتر . دوباره رفتند…

طبقه ی چهارم :

این مردان شغلی با حقوق زیاد و بچه های دوست داشتنی دارند . دارای چهره ای زیبا

هستند . همچنین در کارهای خانه نیز به شما کمک می کنند و اهداف عالی در زندگی

دارند . آن دو واقعأ به وجد آمده بودند…

دختر : وای چقدر خوب . پس چه چیزی ممکنه در طبقه ی آخر باشه ؟

پس به طبقه ی پنجم رفتند…

آنجا نوشته بود :

این طبقه فقط برای این است که ثابت کند زنان راضی شدنی نیستند از این که به مرکز

ما آمدید متشکریم و روز خوبی را برای شما آرزومندیم .

مردی در کنار جاده ، دکه ای درست کرد و در آن ساندویچ می فروخت .

چون گوشش سنگین بود ، رادیو نداشت ، چشمش هم ضعیف بود ، بنابراین روزنامه هم

نمی خواند .

او تابلویی بالای سر خود گذاشته بود و محاسن ساندویچ های خود را شرح داده بود .

خودش هم کنار دکه اش می ایستاد و مردم را به خریدن ساندویچ تشویق می کرد و

مردم هم می خریدند .

کارش بالا گرفت لذا او ابزار کارش را زیادتر کرد .

وقتی پسرش از مدرسه نزد او آمد به کمک او پرداخت .

سپس کم کم وضع عوض شد .

پسرش گفت :

پدر جان ، مگر به اخبار رادیو گوش نداده ای ؟

اگر وضع پولی کشور به همین منوال ادامه پیدا کند کار همه خراب خواهد شد و شاید

یک کسادی عمومی به وجود می آید .

باید خودت را برای این کسادی آماده کنی .

پدر با خود فکر کرد هر چه باشد پسرش به مدرسه رفته و به اخبار رادیو گوش

می دهد و روزنامه هم می خواند پس حتماً آنچه می گوید صحیح است .

بنابراین کمتر از گذشته نان و گوشت سفارش داده و تابلوی خود را هم پایین آورد و

دیگر در کنار دکه خود نمی ایستاد و مردم را به خرید ساندویچ دعوت نمی کرد .

فروش او ناگهان شدیداً کاهش یافت .

او سپس رو به فرزند خود کرد و گفت :

پسرجان حق با توست کسادی عمومی شروع شده است .

آنتونی رابینز در این باره می گوید : 

اندیشه های خود را شکل ببخشید در غیر اینصورت دیگران اندیشه های شما را شکل

می دهند .

خواسته های خود را عملی سازید وگرنه دیگران برای شما برنامه ریزی می کنند .

روزی لقمان به پسرش گفت امروز به تو 3 پند می دهم تا کامروا شوی .

اول این که سعی کن در زندگی بهترین غذای جهان را بخوری ،

دوم این که در بهترین بستر و رختخواب جهان بخوابی ،

سوم این که در بهترین کاخ ها و خانه های جهان زندگی کنی ،

 پسر لقمان گفت :

ای پدر ما یک خانواده بسیار فقیر هستیم چطور من می توانم این کارها را انجام دهم ؟

لقمان جواب داد :

اگر کمی دیرتر و کمتر غذا بخوری هر غذایی که می خوری طعم بهترین غذای جهان

را می دهد .

اگر بیشتر کار کنی و کمی دیرتر بخوابی در هر جا که خوابیده ای احساس می کنی

بهترین خوابگاه جهان است .

و اگر با مردم دوستی کنی و در قلب آنها جای بگیری آن وقت بهترین خانه های جهان

مال توست .

                آخــر اين هفتـــه ، جشـــن ازدواج مـا به پـاست

                           بـا حضــور گـرم خـود ، در آن صفا جاری کنيد

                ازدواج و عقـــد يــک امــر مهــم و جـدی اسـت

                           لطـفـاً از آوردن اطفــــــــال ، خــودداری کـنـيـد

                بــر شکــم صـابـون زده ، آماده سـازيدش قشنگ

                           معـــده را از هـــر غــذا و ميــوه ای عاری کنيـد

                تــا مفـصــل تـــوی آن جشـــن عـزيز و با شکوه

                           بــا غــذا و مـيـــوه ی آن جشـــن ، افــطاری کنيد

                الــبـتـه خـيـلـی نـبـايـد هــول و پـرخــور بـود هـا

                           پـيــــــش فــــامــيــل مـقـابــل آبــــروداری کـنـيـد

                مـيوه ، شيـرينـی ، شب پاتختی مان هم لازم است

                           پــس بــرای صــرفـه جـــويـی انـدکـی ياری کنيـد

                گـــر کـسی با مــيوه دارد مـی نمايـد خــودکشـــی

                           دل بــه حـــال مـا و او ســوزانده ، اخـطاری کـنيد

                مـوقع کــادو خــريـدن ، چـــــرب بـاشـد کــادوتـان

                           پــس حــذر از تـابــلــو و سـاعـات ديــواری کـنيـد

                هــرچــه بـاشــد نـسبـت قـومـی تـان نـزديک تــــر

                           هـــديه را هـم چـرب تر، از روی نـاچــاری کـنيـد

                در امـــور زنــدگــی ، ديــنـار اگـر بـاشـد حـسـاب

                           کادو نوعی بخشش است ، آن را سه خرواری کنيد

                گـرم بـايد کـرد مجـلـس را ، از ايـــن رو گـاه گـاه

                           چــون بخــاری بهــر تـنظيم دمــا ، کـــاری کــنـيـد

                ســاکـت و صـامت نباشــيد و بــه هـمراه مـوزيک

                           دســت و پــا را اســتفـاده ، آن هــم ابــزاری کـنيد

                لامـبادا ، تــانـگو و بـابـا کــرم يـا هــرچــه هسـت

                           ازهــنرهـاتـان تـمـامـاً پــــــرده بـــــرداری کــنـيـد

                الـبـتـــه هــــر چــيـز دارد مـــرزی و انـــدازه ای

                           پـــس نـبـايــد رقــص هـای نـابـه هـنـجـــاری کـنيد

                حــرکت مــوزون اگـر درکرد از خود ، ديــگـری

                           بـا شـاباش و دست و سوت از او طــرفداری کـنيد

                کـی دلــش می خـواهد آخر در بيايد سی دی اش ؟

                           بــا مـــوبـايل خــــــود مـبــادا فـــيلمبـرداری کـنـيد

                      در نــهـايت ، مجـلــس مــا را مـــزين با حــضـور

                      بـــــی ادا و مـنـت و هـــــر گـونه اطــواری کــنيد

دو گدا تو یک خیابان از شهر رم کنار هم نشسته بودند . یک از آنها یه صلیب گذاشته

بود جلوش و اون یکی یه ستاره داوود .  

مردم زیادی که از اونجا رد می شدن به هر دو نگاه می کردن ولی فقط تو کلاه اون

کسی  که پشت صلیب نشسته بود پول می انداختن .

یه کشیش که از اونجا رد می شد مدتی ایستاد و دید که مردم فقط به گدایی که پشت

صلیبه پول می دهند و هیچ کس به گدای پشت ستاره داوود چیزی نمی دهد .

رفت جلو و گفت : رفیق بیچاره من ، متوجه نیستی ؟ اینجا یه کشور کاتولیکه ، تازه

مرکز مذهب کاتولیک هم هست .

پس مردم به تو که ستاره داوود گذاشتی جلوت پول نمی دن ، به خصوص که درست

نشستی بغل دست یه گدای دیگه که صلیب داره جلوش .

در واقع از روی لجبازی هم که باشه مردم به اون یکی پول میدن نه به تو .

گدای پشت ستاره داوود بعد از شنیدن حرف های کشیش رو کرد به گدای پشت صلیب

و گفت :

هی " موشه " نگاه کن کی اومده به برادران " گلدشتین " بازاریابی یاد بده ؟

  گلدشتین یه اسم فامیل معروف یهودیه

                 خـدا ما رو برای هـم نمــــــی خواســـت

                                         فقـــط مـــی خواست هـم و فهميده باشيـم

                 بدونيـــم نيمــــه ی مـا مــال هـم نيســـت

                                         فقط خواســت نيمـــه مونــو ديـده باشيــم

                 تمــوم لحظـــــه هـای ايـن تــــب تلـــــخ

                                         خـــدا از حســــرت مـا بـا خبــر بــــود

                 خــودش ما رو بـرای هم نمی خــواست

                                         خـودت ديــدی دعامـــون بـــی اثر بــود

                 چـه سختـــه مال هم باشيـــم و بـی هـــم

                                         مـی بينم مــی ری و مـی بينی مـــی رم

                 تـو وقتـی هستــــی امــا دوری از مـــن

                                         نـه مــی شــــــه زنــده باشـم نـه بميــرم

                 نمـــی گــم دل خــور از تقديـــرم امــــا

                                         تو مـی دونی چه قدر دلگيره اين عشــق

          به چشـم من نگاه نکن دوباره گـريت مـی گيره

                ســاده بگم که عشــق مـن بايد تو قلبـــت بميره

                      فاصلــه بين مــن و تـو از اينجا تا آسـموناسـت

                             خيلـی عزيزی واسه من اما زمونه بـی وفاست

                                   بــرای اين در به دری تو بهتــرين گـواهمــــی

                                   دروغ نگو که می دونم هميشه چشم به راهمی

                             قســم نخور که روزگار به کام ما دو تا نبـــود

                       به هر کی عاشقــه بگو غــم که يکی دوتا نبود

                 بگـــو تا وقتــی زنده ام نگاه تـو سهـــم منــــه

          هر جای دنيا که باشــی دلم واست پر می زنه

آيا اين تقدير منه ؟

تا روزها در جاده دلتنگی بنشينم و افسوس دوری تو را بخورم .

درختان جاده زندگيم در حال خشك شدن هستند .

افسوس كه تو ديگر در كنارم نيستی .

افسوس كه سرنوشت برای ما جدايی را رقم زده .

افسوس كه هرچه بدوم و بدوم تو دور و دورتر می شوی .

گفتی ما بدون هم خوشبخت تريم اما . . . .

اما خوشبختی من در با تو بودن بود .

افسوس كه خوشی ها تمام شد .

افسوس كه باهم بودن ها تمام شد . 

اما اگر تو بدون من خوشبختی دوری را تحمل می كنم .

من و تو دو خط موازی بوديم كه هرگز نقاشی پيدا نشد .

تا دو سر ما را عاشقانه به هم برساند .

و تا آخر اين دنيا موازی خواهيم ماند .

لعنت به اين دنيا . . .

ســــراغ از مـــــن نمـــی گيــری گل نــازم

                                       نمــــی شناســــی صدای کهنـــه ی ســــازم

نمـــی دونــی مگــــه اينجــــا دلــم تنگـــه ؟

                                       نمــی دونــی مگـــــه با غصـــــه دمسازم ؟

هــــــوای گريـــــه داره ايــن دل ســــــردم

                                       چشـــام گريــون صـدام لرزون تويــی دردم

شبـــــا تــو کوچـــه ی پـر ماتــم و تاريــک

                                       بــــه دنبــــال چراغ خونـــــه مــــــی گردم

بــرات گفتـــم حديـــث برگ خشــک و بــاد

                                       لالايــــــی قصــــــه ی پروانــــه و شـمشـاد

ســــــراغ از من نمــی گيـــری نگيــر امـــا

                                        فراموشــــــم نکــــــن پروانـــــه ی زيبــــــا

ســــــرود بی وفايـــی رو چـــرا خونــدی ؟

                                        مگــــه لالايی هامــــو بــرده ای از يـــــاد ؟

نـذار يادت بره پروانــه ی زيبـای مـن روزی

                                        شــــده قلبـــــــی اسيـــــر خونـــه ی غــم ها

پيرمردی صبح زود از خانه اش خارج شد . در راه با يک ماشين تصادف کرد

و آسيب ديد . عابرانی که رد می شدند به سرعت او را به اولين درمانگاه رساندند .

پرستاران ابتدا زخمهای پيرمرد را پانسمان کردند . سپس به او گفتند :

بايد از شما عکسبرداری بشود تا مطمئن شویم جائی از بدن شما آسيب ديدگی يا

شکستگی نداشته باشد . 

پيرمرد غمگين شد ، گفت خيلی عجله دارد و نيازی به عکسبرداری نيست .

پرستاران از او دليل عجله اش را پرسيدند :

پيرمرد گفت : همسرم در خانه سالمندان است .

هر روز صبح من به آنجا می روم و صبحانه را با او می خورم .

امروز به حد كافی دير شده نمی خواهم تأخير من بيشتر شود .

يكی از پرستاران به او گفت : خودمان به او خبر می دهيم تا منتظرت نماند .

پيرمرد با اندوه گفت : خيلی متأسفم ، او آلزايمر دارد . چيزی را متوجه نخواهد شد .

او حتی مرا هم نمی شناسد . پرستار با حيرت گفت :

وقتی که نمی داند شما چه کسی هستيد ، چرا هر روز صبح برای صرف صبحانه پيش

او می رويد ؟

پيرمرد با صدايی گرفته ، به آرامی گفت : من که می دانم او چه کسی است .

                 دلـم از گـريـه گرفـتـه اسـت ، بيـا خـنـده كـنـيم

                                 خـنــــده ای گـــرم و دلاويـز و فريـبـنـده كـنـيم

                 حـرفـــــی از رفـتــه و آيـنـده و بـيجــا نـزنــيم

                                 سـيـنه ها را همـــه از قهــقهــــــه آكنـده كـنيـم

                 آنچـــه در خلــوت دل هســت به كنجـی بنهيـم

                                 همــه را يكســره با عاطـفــه شـرمنـــده كـنيــم

                 عشـــق را حـرمت ديـرينــه و شـايستـه دهيــم

                                 خــنـده گـر روزنــه ای هسـت فزاينــده كـنيــم

                 بـد نگويـيـم و بـجــز ميكـــــده جايـــی نـرويـم

                                 حـركاتــی همــــه خـوب و همه زيـبـنـده كنيـم

                 مهربان باش كه بی مهری سر آغاز غم اسـت

                                 بهتــر آنســـت كه ايـن كار برازنــــــده كـنيــم

                 آسـمـان دل اگــر ابر و اگــر صاف چــه باك

                                 ابرها را همــــه از ســينــه پـراكـنــده كـنيـــم

مردی که همسرش را از دست داده بود دختر سه ساله اش را بسيــار دوست می داشت

دخترک به بيماری سختی مبتلا شد پدر به هر دری زد تا کودک سـلامتی اش را دوباره

بدست بياورد ، هرچه پول داشت برای درمان او خرج کرد ولـی بيماری جـان دختـرک

را گرفت و او مرد . . .

پـدر در خانـه اش را بسـت و گوشــه گـير شـد با هيچـکس صحبت نمـی کرد ، سـرکار

نمی رفت . دوستان و آشـنايانش خيـلی سـعی کردند تا او را به زنـدگی عـادی برگردانند

ولــی موفق نشـدند .

شـبی پدر رويـای عجـيبی ديد ، ديد که در بهشــت است و صـف منـظمـی از فرشــتگان

کوچک در جـاده ای طلايـی به سـوی کاخـی مجـلل در حـرکت هسـتند .

همـه فرشــته هـای کوچک در حال شـادی بودنند ، هر فرشــته شـمعی در دسـت داشت

و شـمع همه فرشــتگان به جز يکی روشـن بود . مرد جلوتر رفت و ديد فرشـته ای که

شـمع اش خـاموش اسـت ، همـان دخـتر خودش اسـت .

پـدر فرشــته غمگيـنـش را در آغـوش گـرفـت و او را نـوازش داد و از او پرسـيد :

دلـبندم ، چـرا غمگـينی ؟  چــرا شــمع تو خـامـوش اســت ؟

دخترک به پـدرش گفت : بابا جـان ، هر وقت شـمع من روشـن می شـود اشکهای تـو

آن را خـاموش می کـند . هر وقت تو دلتـنگ می شـوی ، من هم غمگـين می شوم هر

وقت تو گوشـه گير می شـوی ، من نيز گوشه  گـير می شـوم . نمـی توانم همانند بقيـه

شـــاد باشـــم .

پـدر در حالی که اشـک در چشـمانـش حـلقه زده بود ، از خواب پريد . اشکهايـش را

پـاک کـرد ، نـاراحتـی و غـم را رهـا کــرد و به زنـدگـــی عـادی خــود بـازگـشــت .

   نظـــر شــما دربـاره ايـن داســــــتان قشـــنگ چيســت ؟ 

                آبی تر از آنیم که بی رنگ بمیریم 

                                  از شیشه نبودیم که با سنگ بمیریم 

                تقصیر کسی نیست که اینگونه غریبیم 

                                   شاید که خدا خواسته دلتنگ بمیریم 

               چشم تو از کهکشان راه شیری هم سر است 

                              پیش چشم تو گل یاس و ناز و مریم پرپر است 

               من نمی دانم چه رازی بین عشق و اسم توست 

                              اســم تو از هر چـه زیـبا دیـده ام زیبـاتـر است 

             زندگی عـشــــق است و عـشــق افسانه نیست 

                                    آن که عـشــــــق را آفرید دیوانه نیست 

              عـشـــــــق آن نـیســـت که کنــارش بـاشـــی 

                                     عـشــــــق آن اسـت که به یـادش باشـی 

  سرم خاک کف پای رفیق است 

  دلــــم مجــنون صحـرای رفــیق است 

  بهشـــــــــت ارزانــــی خوبـــان عـالـــــــــم 

  بهشـــــــــــت مـــا تـمـاشـــــــــای رفــــیق اســــت 

                                                    نه آنچه را که آرزو داری !

زیرا گاهی آرزوهای تو کوچک است و شایستگی تو بسیار . . . .

خداوندا !    

آنان که به من بدی کردند ، سکوت را به من آموختند .

آنان که از من انتقاد کردند ، راه درست زيستن را به من آموختند .

آنان که مرا تحقير کردند ، صبر و تحمل را به من آموختند .

آنان که به من خوبی کردند ، انسانيت را به من آموختند .

پس ای مهربانم !

به همه آنهايی که در رشد من سهمی داشتند ، خير دنيا و آخرت عطا کن .

آمين يا رب العالمين . . .

     خداحــــافظ نگو وقتی ، هنوز در گیــر چشماتم 

            خداحافــــظ نگو وقتی ، تا هرجا باشی هـمراتم 

                      تو اون گرمای خــــــورشیدی ، که میری رو به خاموشی 

                                نمــــی دونی چـــقدر سخـته ، شب سـرده فرامــوشی

                                         شـبی که کـوله بارت رو ، میـون گریـه می بـستی 

      یه احساسی به من می گفت ، هنوزم عاشــــقم هســـــتی 

             خداحـــافظ نگـــو وقتی ، هـــنوز در گیـــر چشماتم 

                       خــــداحافــظ نگو وقتی ، تـــا هرجــا باشی همراتم 

                                چرا حالــت پریـــشونه ، چـــــرا مایوس و دلسردی 

                                         خداحافظ نگو وقتی ، هـنوزم میشـــه برگردی 

        تو یــادت رفته اون روزا ، یکی تنها کــست می شد 

              خداحــــافظ که می گفتی ، خـــدا دلواپست می شد

                     خداحافظ نگو . . .  ، هنوز درگير چشماتم

                              خداحافظ نگو وقتی ، تا هرجا باشی همراتم

                                       خـــــــداحـــــــــــــــــــافظ نـــــــــــــــــــــگو ...

              باز هفت سین سرور

                     ماهی و تنگ بلور

                              سکه و سبزه و آب

                                      نرگس و جام شراب

            باز هم شادی عید

                     آرزوهای سپید

                               باز لیلای بهار

                                       باز مجنونی بید

            باز هم رنگین کمان

                     باز باران بهار

                               باز گل مست غرور

                                        باز بلبل نغمه خوان

            باز رقص دود عود

                     باز اسفند و گلاب

                               باز آن سودای ناب

                                        کور باد چشم حسود

            باز تکرار دعا

                      یا مقلب القلوب

                               یا مدبر النهار

                                         حال ما گردان تو خوب

            راه ما گردان تو راست

                      باز نوروز سعید

                               باز هم سال جدید

                                         باز هم لاله عشق
                                         

                               خنده و بیم و امید

 بی تو مهتاب شبی باز از آن كوچه گذشتم

همه تن چشم شدم خيره به دنبال تو گشتم

شوق ديدار تو لبريز شد از جام وجودم ،                                       

شدم آن عاشق ديوانه كه بودم

در نهانخانه ی جانم گل ياد تو درخشيد

باغ صد خاطره خنديد

عطر صد خاطره پيچيد

يادم آمد كه شبی با هم از آن كوچه گذشتيم

پرگشوديم و در آن خلوت دلخواسته گشتيم

ساعتی بر لب آن جوی نشستيم

تو همه راز جهان ريخته در چشم سياهت

من همه محو تماشای نگاهت

آسمان صاف و شب آرام

بخت خندان و زمان رام

خوشه ماه فرو ريخته در آب

شاخه ها دست برآورده به مهتاب

شب و صحرا و گل و سنگ

همه دل داده به آواز شباهنگ

یادم آيد

           تو به من گفتی :

از اين عشق حذر كن !

لحظه ای چند بر اين آب نظر كن

آب ، آئينه عشق گذران است

تو كه امروز نگاهت به نگاهی نگران است

باش فردا ،‌ كه دلت با دگران است !

تا فراموش كنی ، چندی از اين شهر سفر كن!

با تو گفتم :‌

            حذر از عشق ؟

                                  ندانم !

سفر از پيش تو ؟‌

                   هرگز نتوانم !

روز اول كه دل من به تمنای تو پر زد

چون كبوتر لب بام تو نشستم

تو به من سنگ زدی من نه رميدم ، نه گسستم "

باز گفتم كه :

              تو صيادی و من آهوی دشتم

تا به دام تو درافتم ، همه جا گشتم و گشتم

حذر از عشق ندانم

سفر از پيش تو هرگز نتوانم

                                   نتوانم ... !

اشكی ازشاخه فرو ريخت

مرغ شب ناله ی تلخی زد و بگريخت !

اشك در چشم تو لرزيد

ماه بر عشق تو خنديد ،

يادم آيد كه از تو جوابی نشنيدم

پای در دامن اندوه كشيدم

نگسستم ، نرميدم

رفت در ظلمت غم ، آن شب و شب های دگر هم

نه گرفتی دگر از عاشق آزرده  خبر هم

نه كنی ديگر از آن كوچه گذر هم !

بی تو اما به چه حالی من از آن كوچه گذشتم !

                 به یاد آشنایان آشنا باش

                      به پیوندی که بستیم با وفا باش

                                همیشه یاد تو در خاطرم هست

                                             تو هم هر جا که هستی یاد ما باش

                                   تفاوت هم ندارد " این وری" یا " آن وری " ، کلا

                         ز نوباوه ، حیاتی ، میبدی ، شب خیز می ترسم

               سیاست را رها کن تا برایت نکته ای گویم

      جوانی عاشق برقم که از پیــریز می ترسم

      من از لیلی گریزانم و از شیرین هراســانم

              من از افسانه و رویا و مهرانگیز می ترسم

                       و از نسرین ، سمانه ، آسیه ، سیمین ، سحر ، سیما

                                 و از چشمان سارا ( خواهر پرویز! ) می ترسم

                                         نمی دانم چه ترسی دارم از افسـون دلبرها

                                         که از یک شال و مانتو روی رخت آویز می ترسم

                                   بگویم یا نگویم راز بعدی را ( نخندی ها) !

                         از این آدامسهای کوچکِ لاویز می ترسم

               چنان ترسیده ام از معنی پرواز کرکس ها

     مگس آهسته در گوشم بگوید ویز می ترسم

     شگفتا آنقدر تشویش دارم از دل و بی بی

               که توی سبزی خوردن هم از گشنیز می ترسم

                         اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل مارا

                                  دگر از هرکه باشد بچه ی تبریز می ترسم!

                                            شب رحلت هم از بستر روم در قصر حورالعین

                                            ندارد وحشتی اما از آنجا نیز می ترسم

                                  شبیه بچه ای ترسو از ابرو و لب و گیسو

                           و از هرچی که مامان گفته باشد جیز می ترسم 

               چنان می ترسم و می لرزم و قلبم تپش دارد

     که گویی دارم از صدام یا چنگیز می ترسم

     چه صورتها که پنهانند پشت لایه ای رنگین

               از ایوروشه ، لانکوم ، نیوا ، ساویز می ترسم

                         چرا اینقدر چربی تو چرا ژل می زنی اصلا

                                   نمی دانی من از جاهای خیلی لیز می ترسم ؟!

                                             تو یک موجود وحشتزا ولی من شاعری رعنا

                                             من از برخورد بین خاور و ماتـــیز می ترسم!

                                   برایت گفتم اینها را به من گفتی برو دکتر

                          از آن دارو که دکتر می کند تجویز می ترسم

                تو ایرادی نداری ای عسل کابوس رویایی

     من از چشمان مست و ابروان تیز می ترسم

               شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین حایل

                          چنین لوکیشنی دارم که از هرچیز می ترسم!

    پدرم این جوری بود

     وقتی که ۴ ساله بودم ، گفتم او هر کاری را می توانه انجام بده .

     وقتی که ۵ ساله شدم ، گفتم که پدرم خیلی چیزا می داند .

     وقتی که ۶ ساله شدم ، به بچه ها گفتم پدرم از پدر شما باهوش تره .

     وقتی ۸ سالم شد تردید پیدا کردم که پدرم همه چیز را هم بداند .

     ۱۰ سالم که شد فکر می کردم که اون موقع که پدر یک پسر بچه بود

     همه چیز با حالا فرق کرده .

      وقتی ۱۲ سالم شد گفتم خوب طبیعیه که پدر هیچ چیز در خیلی از موارد ندونه .

      تو ۱۴ سالگی گفتم زیاد حرفهای پدر را نباید جدی گرفت .

      در ۲۱ سالگی ، وای پناه بر خدا ، بابا رو هیچ جوری نمی شه تحمل کرد .

      بد جوری مأیوس کننده است از رده خارجه .

      ۲۵ ساله که شدم تصور کردم که پدر چیزهای کمی درباره بعضی از

      موضوعات سرش می شه .

      وقتی ۳۰ ساله شدم می گفتم بد نیست نظر پدر را درباره این موضوع بپرسم .

      هر چی باشه عمری ازش گذشته و خیلی تجربه داره .

      ۳۵ ساله که بودم ، تا وقتی با پدر مشورت نکنم دست به هیچ کاری نمی زنم .

      ۴۰ ساله که شدم موندم که بابا چطور از پس این همه کار بر می یاد .

      چقدر عاقله و چقدر تجربه داره .

      اما اون وقتی که ۵۰ ساله شدم حاضر بودم همه چیزو بدم که بابا یه بار

      دیگه زنده بشه تا بتونم باهاش درباره همه چیز حرف بزنم .

      افسوس که قدر هوش و تجربه اش را ندانستم .

      چقدر با درایت بود .

      چقدر فهمیده بود .

      خیلی چیزا می شد ازش یاد گرفت .

سلام ای بی وفا ، ای بی ترحم

سلام ای خنجر حرفای مردم

سلام ای آشنا با رنگ خونم

سلام ای دشمن زیبای جونم

نمی خوام حالتو حتی بدونم

تعجب می کنی ؟ آره همونم

همونی که زمونی قلبشو باخت 

همون که از تو یک بت ، یک خدا ساخت

همونی که برات هر لحظه می مرد

که ذکر نامتو بی جون نمی برد

دیگه بسه برام هر چی کشیدم

فریبی بود که من از تو ندیدم !

دروغی هست نگفته مونده باشه ؟

کسی هست تو خیال تو نباشه؟

دریغ از یک نگاه عاشقونه

دریغ از یک سلام بی بهونه . . .

     پزشک قانونی به تیمارستان دولتی سرکی کشید و مردی را میان دیوانگان دید که

     به نظر خیلی با هوش می آمد وی او را صدا کرد و با کمال مهربانی پرسید :

     می بخشید آقا شما رو به چه علت به تیمارستان آوردند ؟؟

     مرد در جواب گفت :

     آقای دکتر بنده زنی گرفتم که دختری ۱۸ ساله داشت . روزی پدرم از این دختر

     خوشش آمد و با او ازدواج کرد ، از آن روز به بعد زن من ، مادر زن پدر

     شوهرش شد و چندی بعد دختر من که زن پدرم بود پسری به دنیا آورد که نامش

     را چنگیز گذاشتند ، چنگیز برادر من شد ، زیرا پسر پدرم بود .

     اما در همان حال چنگیز نوه زنم بود و از این قرار نوه من هم می شد و من

     پدر بزرگ برادر تنی خود شده بودم !

     چندی بعد زن من پسری زایید و از آن روز زن پدرم ، خواهر ناتنی پسرم و

     حتی مادر بزرگ او شد ، در صورتی که پسرم برادر مادر بزرگ خود و حتی

     نوه او بود .

     از طرفی چون مادر فعلی من یعنی دختر زنم خواهر پسرم می شد بنده ظاهرأ

     خواهر زاده پسرم شدم ، ضمنأ من پدر مادرم و پدر بزرگ خودم هستم .

     پس پدرم ، هم برادر من است و هم نوه ام !!

     حالا آقای دکتر اگر شما هم به چنین مصیبتی گرفتار می شدید آیا کارتان

     به تیمارستان نمی کشید ؟؟؟

          می خوام  به  سردی شبام  بخندم

                 می خوام به  پوچی فردام بخندم

                          وقتی می بینمت با دیگرونی

                                   تو اوج گریه هام می خوام بخندم

                                            می خوام  داد بزنم تنهای تنهام

                                                     می خوام وقتی می گم  تنهام  بخندم

                   روزگاریست همه عرض بدن می خواهند

                                           همه از دوست فقط چشم و دهن می خواهند

                   دیو هستند ولی مثل پری می پوشند

                                            گرگ هایی که لباس دگری می پوشند

                   آنچه دیدند به مقیاس نظر می سنجند

                                            عشق ها را همه با دور کمر می سنجند

                    خوب طبیعیست یک روزه به پایان برسد

                                             عشق هایی که سر پیچ خیابان برسد

                 ای صورت پهلو به تبدل زده ای رنگ

                                           من با تو به دل یکدله کردن تو به نیرنگ

             گر شور به دریا زدنت نیست از این پس

                                           بیهوده نکوبم سر سودا زده بر سنگ

             من رستم وسهراب تو ، این جنگ چه جنگی ست

                                           گر زخم زنم حسرت و گر زخم  خورم ننگ

             یک روز دو دل باخته بودیم  منو تو

                                           اکنون تو ز  من دل زده ای من به  تو دلتنگ

              به خداحافظی تلخ تو سوگند نشد

                                           که تو رفتی و دلم ثانیه ای بند نشد

              لب تو میوه ممنوع ولی لب هایم

                                           هر چه از طعم لب سرخ تو دل کند نشد

              با چراغی همه جا گشتم و گشتم در شهر

                                           هیچ کس ، هیچ کس اینجا به تو مانند نشد

              هر کسی در دل من جای خودش را دارد

                                            جانشین تو در این سینه خداوند نشد

               خواستند از تو بگویند شبی شاعر ها

                                            عاقبت با قلم شرم نوشتند نشد